28 juli – Bangkok Blues

Het nieuwe vliegveld van Bangkok genaamd Suvarnabhumi, ligt op grofweg 25 kilometer afstand van het centrum van Bangkok. Wij hadden gekozen om de Airport Express Bus te nemen. Een bus voorzien van airconditioning en lugage space. Volgens de reclame die voor deze busservice wordt gemaakt, een veilige vorm van vervoer. Om klokslag half zes vertrokken we goedgeluimd op weg naar het centrum, alwaar een familiekamer voor vier personen op ons stond te wachtten. Omdat op zaterdagochtend de snelwegen lang niet zo druk zouden zijn als op een doordeweekse dag, besloot onze chauffeur, het gaspedaal flink in te drukken. Met een snelheid van gemiddeld 120 kilometer per uur, vloog de bus over de Highway. Fly-overs zo hoog als kleine flatgebouwen werden in volle snelheid genomen. Niet alleen onze chauffeur waande zich in de voetsporen van Michael Schumacher, elke idioot met een rijbewijs maakt er een sport van om zo hard mogelijk elkaar te passeren. Kennelijk hebben de meeste Thai een rotsvast vertrouwen in Boedha en in de bijbehorende reïncarnatie. Als voordeel heeft dit gejakker wel dat we binnen een record tijd van drie kwartier , bepakt voor Soi 2 op de Sukhumvit road in hartje Bangkok stonden. Nog even een kleine wandeling naar het einde van de Soi en we waren in het eerste hotel van onze vakantie : Hotel Atlanta.
Helaas was onze kamer nog niet klaar en nadat we onze bagage apart hadden gelegd genoten we onder het genot van een vers geperste vruchtensapje (mango, papaja) van ons ontbijt. Hierna besloten we om de uurtjes tot 12 uur bij het zwembad door te brengen. Na vijf minuten bij het afbraak zwembadje – leek eerder een macrobiotische kweekvijver voor malarie muggen - te hebben gezeten, besloten we onze spullen te pakken en op zoek te gaan naar een andere slaapgelegenheid. Natuurlijk nog wel even de dame bij de receptie op de hoogte gebracht dat we de plannen hadden gewijzigd. Chinatown leek ons een leuke buurt en een taxichauffeur hadden we natuurlijk snel gevonden. Voor 80 Bath ( ong. 1,60 ) zou hij ons wel even bij het hotel brengen. Onderweg probeerde hij ons – geheel volgens de verwachting - van gedachten te doen veranderen. Hij wist wel een paar leuke hotelletjes in de buurt van Patpong night market. Patpong is een leuke buurt voor als je zin hebt in lekkere Thaise stoephoer, maar onze interesse ging even naar iets anders uit. Wij gingen daarom niet op zijn voorstellen in en belande zoals gepland in hartje Chinatown. Het hotel wat ik op internet had gezien had redelijke prijzen, echter eenmaal voor de balie van het hotel blijken deze prijzen een wassen neus. De receptioniste zag een stel vermoeide toeristen, dus de vraagprijs was driedubbel zoals ik ze op het net had gezien. Nu had ik op het internet gelezen dat afdingen bij hotels geheel gebruikelijk was. Nu om een lang verhaal kort te maken, twee minuten later stonden we weer in de bloedhitte van Bangkok. Daarom maar even van de gelegenheid gebruik makenom wat euro’s in te wisselen bij een plaatselijk wisselkantoor. De dames daar wisten wel een mooi hotel voor ons en ook nog eens voor een redelijk prijsje. Op een papiertje werd de naam van het hotel in het Thais opgeschreven, in ieder geval hadden we nu een back-up. Maar eerst even met volle bepakking door de omgeving van Yeowarat road sjokken op zoek naar een ander hotel. Zou denken ik ook niet al te moeilijk moeten zijn. Al gauw was ik door de hitte en vooral de drukte bevangen. Na tien minuten wandelen, toch maar weer een taxi aangehouden. De taxi chauffeur wilde ons wel voor 150 Baht naar het opgegeven hotel rijden. Het lag aan de andere kant van de Chao Phraya river. De slingerende rivier verdeelt Bangkok in twee delen. Na een half uur te hebben gereden door het drukke idiote verkeer kwamen we aan bij het hotel. Het lag in de buurt van het Sai Tai Southern bus terminal station. Voor een kamer voor vier personen vroeg de receptionist zonder blikken of blozen een bedrag van 100 euro. Snel ben ik weer de taxi ingesprongen en gaf de chauffeur opdracht om naar het Prince Palace hotel te rijden. Ik had dit hotel onthouden omdat ik op zoek naar een leuk hotel, van een Nederlandse travelagent een leuke aanbieding voor dit hotel gekregen. Natuurlijk wist hij wel waar dit hotel lag. De vraag was echter of er wel plek was. Geen plek zou betekenen dat we voor niets een half uur door Bangkok moesten rijden. Plots stopte de taxi chauffeur, bij een 7-eleven supermarkt en kocht daar een sim-kaart voor zijn mobiel.
Hij belde de centrale en kreeg daarna het telefoonnummer van het Prince Palace hotel. De receptioniste had gelukkig nog een kamer vrij voor een hele schappelijke prijs. Twintig minuten later stonden we met onze rugzakken in de lobby van het hotel. Na lekker een douche te hebben genomen besloten we even een dutje te gaan doen. Om half vier werden we versuft wakker en nadat we ons hadden opgefrist besloten we om Chinatown beter te gaan verkennen. De taxi haalde ons op voor de deur van het hotel en een tiental minuten later stonden we weer tussen de Chinezen. De vlucht naar Thailand had me echter zo moe gemaakt dat ik verdwaasd door de klamme en warme straten van Chinatown liep. Het was fascinerend om al die Chinezen bezig te zien met hun handeltjes. Goud verkopers, kruiden, gedroogde vis, standjes met verse Doerian, restaurants van twee verdiepingen vol kelners en koks die op grote BBQ’s krabben staan te roosteren, de stoomovens waarin de Dim-Sum mandjes worden gestoomd staan ook gewoon op straat. Daar waar ik voor gekomen was, lekker eten dus, was nu echter geen optie voor mij. Ik moest terug naar het hotel, lekker rusten en bij komen.
’s-Avonds hebben we in een van de hotel restaurants gegeten. Het was een Japans restaurant genaamd Shin Sen. Aan zo’n laag tafeltje hebben we heerlijk Sushi, Sashimi, tempura van vis en garnalen, lekkere salades en verse vruchtensappen gedronken. Na het eten zijn we naar onze kamer gegaan, lekker gedouched en daarna het licht uitgedaan. Morgen weer een nieuwe dag…