maandag 5 november 2007

La Dolce Vita

















De meeste dromen zijn bedrog. Maar zonder dromen wordt het leven wel erg saai. Mijn droom is om eens voorgoed te vertrekken naar Italïe. Vaak als mensen mij vragen, hoe ik denk mijn droom waar kan maken, lach ik diep in mezelf en zie mezelf alweer staan hoog boven op die berg.
Ik heb nog even geduld en wacht mijn kansen af. But never forget to keep on dreaming !

woensdag 26 september 2007

It's raining again.



Goed je woont nu eenmaal in Noord-West Europa. Je weet dat als de herfst eraan komt, de blaadjes van de bomen vallen. Het gaat regenen alsof God de sluizen heeft opengezet. Toch blijft het telkensweer alsof de man met de hamer voorbij komt lopen en een zware mokerslag uitdeelt. De mensen op straat zijn chagrijnig, voorzover ze op straat zijn. Meestal stappen ze in de auto en proberen zich zo aan de wereld te onttrekken. Gelukkig blijft het niet eeuwig herfst en voor we het weten zitten we over een maand of zeven weer in het lente zonnetje. Tot die tijd gewoon lekker 's-avonds op de bank met de gordijntjes dicht en de kachel op eenentwintig, flesje wijn erbij en de wind en regen maar tegen het raam horen beuken. Pff, gezellig hoor. Daarom, deze herfst maar weer rechtop in weer en wind op de fiets naar het werk, slapen met het raam open en onder de wol dicht tegen elkaar aankruipen, Sinterklaas en de Kerstman een rotschop geven als die bij je in de buurt durven te komen, op internet kijken waar we volgende zomer op vakantie naartoe gaan en natuurlijk op z'n tijd wat stampot en snert eten. Laat de herfst maar beginnen.

















donderdag 6 september 2007

Een week later













Tsja, Schäffer zit niet meer in Thailand, maar gewoon daar waar die al zijn hele leven heeft gezeten; terug in Den Haag, Holland. Niet meer tussen de Aziatische Pinda Peters maar gewoon weer terug tussen de Jannen met hun uitgestreken peen en uien gezichten. Leuk ? ach er zijn ergere dingen. Als ik uit mijn raam kijk dan zie ik aan de overkant van de straat een afgebrand huis. Dat huis was tot voor kort van ene mevrouw Saur. Zij was ( en is nog steeds) de buurtheks. Zo’n drie maanden geleden heeft mijn zus Esther het huis van mevrouw Saur gekocht, Esther was net vol goede moed begonnen om samen met man Mahesh de boel rigoreus op te knappen. Dit was geen overbodige luxe; het huis van mevrouw Saur heeft er jarenlang bijgelegen als buurtspookhuis. Kinderen van ver buiten de wijk kwamen er zo nu en dan een kijkje nemen. Ze slopen dan voorzichtig door de overwoekerde tuin en gluurden dan door een van de ramen naar binnen. Ook hebben in de loop van de afgelopen drie decennia wel honderden zwerfkatten opvang bij de eenzame heks gevonden Dit heeft er voor gezorgd dat het interieur er nogal uitgewoond uit zag. De dag voordat wij op vakantie naar Thailand gingen waren ijverige werklui bezig om steigers rondom het huis op te bouwen. Dat was mooie gepland van mijn zus en zwager. Als wij terug zouden komen zou er al heel wat werk verzet zijn en het uitzicht zou een stuk verbeterd zijn. Het noodlot bepaalde echter anders. Toen ik enkele dagen na vertrek uit Holland in een leuk hotel aan de River Kwai zat, besloot ik om op het internet te kijken wat het nieuws was zo’n elfduizend kilometer verderop. Het plaatselijke Haagse nieuws was goed te volgen op de site van de Haagsche Courant. Ik was best benieuwd of Ado al aan het ballen was in het nieuw geopende stadion. Nadat ik de pagina geladen had en het landelijke nieuws vluchtig had gelezen, klikte ik op de banner waarop stond “nieuws uit Den Haag”. Het duurde enkele trage secondes voordat de pagina zichtbaar werd. Ik las een onheilspellende kop : GROTE UITSLAANDE BRAND IN DE GALILEISTRAAT. Het bericht werd begeleid met een foto van het huis van mevrouw Saur, sorry van Mahesh en Esther. Een vreemd gevoel in mijn onderbuik nam bezit van me. Ik moest even diep ademhalen voordat ik het berichtje begon te lezen. Gelukkig las ik al snel dat er geen slachtoffers waren gevallen. Ik las ook in het bericht, dat de politie zelfs uit het - toch ver weg gelegen - Benoordenhout telefoontjes had ontvangen van verontruste mensen die klaagden over een sterke brandlucht. Ik zag het meteen voor me. Zo’n al vele jaren gepensioneerd en zwaar overbejaard stel, dat om half vier ’s-Nachts dolend door hun luxe appartement op zoek is naar de brandhaard. Manlief die al voor de zesde keer neurotisch heeft gecontroleerd of de gaskraan van het fornuis wel goed is gesloten. Na een driekwartier zoeken natuurlijk niets kunnen vinden en toen gezamenlijk tot de conclussie gekomen dat de brand ergens anders vandaan moest komen. Daarna even voor de zekerheid oom agent gebeld want stel je voor dat er een grote ramp was gebeurd in de haven van Rotterdam ! Je weet het maar nooit, de wind was door Piet Paulusma voor die bewuste zaterdagavond voorspeld vanuit het zuiden. Eenmaal terug in de hotelkamer heb ik Esther nog even gebeld. Ik was net als die vent uit het Benoordenhout; best wel nieuwsgierig. Ik wilde weten of de eventuele daders al waren gepakt. Esther klonk over de telefoon rustig en kon beschouwend over het hele gebeuren praten. Gelukkig was mijn gemoedstoestand hiermee weer bij het oude vertrouwde en kon ik verder gaan met mijn onbezorgde vakantie. Inmiddels zijn wij al ruim een week weer in Nederland. Het hele circus is weer begonnen. Het was best moeilijk om weer met het werk te beginnen. Na één vrije dag werd ik dinsdagavond weer verwacht in Scheveningen, waar ik op de loonlijst sta bij Neerlands enigste legale gokhal. Dolle pret dus. Nu een week later begin ik mij pas te beseffen hoe fijn ik het wel heb gehad in Thailand. Een mooie reis waarin we veel leuke dingen hebben gedaan en ook veel mooie dingen hebben gezien. Voor al die momenten die gaan komen waarop ik mij verveel, erger, irriteer of noem maar op wat, zal ik proberen terug te vallen op mijn herinnering aan deze mooie zomer. Daarom nog een paar laatste foto’s zodat ook jullie nog even mee kunnen genieten.

zondag 26 augustus 2007

zondag 12 augustus 2007

Koh Tao




Na aankomst op het eiland hebben we in de buurt van de pier in een guesthouse geslapen.
Hier was geen sprake van het eiland gevoel waar we naar op zoek waren. Heel veel jeugd uit Europa en Noord-Amerika viert hier hun vakantie. Met als gevolg dat het strand was vol gebouwd met restaurantjes en bars. Pubers die lallend en brallend op scooters door de straten scheuren tot diep in de nacht. Omdat we niet de moed hadden om na de zware boottocht ook nog eens een geschikte slaapplaats te vinden sliepen we dus in een grote kamer, wel met airco maar met een minder frisse douche ruimte. ’s-Avonds hebben we nog wat gegeten en zijn daarna opzoek gegaan naar een geschikte slaapplaats voor de komende dagen. Uiteindelijk hadden we een bungalow voor vier personen gevonden. Het was gebouwd op een rots en lag met een stuk of acht andere bungalows en een restaurant aan de Shark Bay. Die avond besloten om lekker vroeg te gaan slapen zodat we de volgende morgen weer lekker fris aan de dag konden beginnen. Een aardige taxi chauffeur genaamd mister David bracht ons in zijn grote 4x4 pick-up naar de zuidkant van het eiland. Het begin van de vele keren dat hij ons nog het eiland rond zou rijden. Zijn auto met four wheel aandrijving is hier geen overbodige luxe. De infrastructuur op het eiland is primitief. Er zijn een paar geasfalteerde wegen die de belangrijkste plaatsjes met elkaar verbinden. De mooie wegen worden echter vaak abrupt onderbroken door gaten in de weg of de weg veranderd plotseling in een hobbelige zandweg die stijl naar boven of beneden loopt. De bungalow waar we sliepen was onderdeel van het New Heaven resort. Dit wordt gerund door een stel eiland bewoners, die eruit zien als een stel zeepiraten met rastakapsels. In tegenstelling tot het drukke gedeelte van het eiland is men hier niet gediend van irritante House dreuntjes. Nee relaxed is hier het toverwoord. Liggend aan lage tafeltjes wordt hier tussen zonopkomst en ondergang de lekkerste drankjes, sapjes en maaltijden voorgeschoteld. Uit de speakers, muziek om bij weg te dromen. Het is slechts enkele minuten lopen naar het witte strand. Van een Fransman die naast onze bungalow zat hebben we vinnen gekregen om te snorkelen en zwemmend tussen de koraalriffen zie je honderden mooie tropische vissen. Als je zou willen kan je de haaien zien zwemmen vlak achter het rif. De bungalow waar we in slapen heeft een super mooi uitzicht op de baai. Helaas is slapen zonder airco geen gemakkelijke opgave voor mij, ook al hebben Mo en de kinderen hier geen last van. Kikkers, vogels en aapjes maken in de nacht flink wat geluid. De douche en de toilet liggen buiten de hut. Geen enkel probleem totdat het midden in de nacht begon te stormen. De electriciteit viel uit en het was vervolgens pikkedonker. De fan deed het dus vaak niet en ’s-nachts was het bloedheet. De volgende morgen hadden donkerwolken zich boven het eiland verzameld. Gelukkig was het slechts 1 dag slecht weer. Na drie nachten bij de zeepiraten te hebben geslapen hebben we op het strand twee mooie strandhutjes weten te bemachtigen. De hutjes liggen op een vijftig meter afstand van het strand en zijn voorzien van alle benodigde luxe, lees airco. We blijven drie nachtjes op het strand slapen en gaan maandag weer met de boot naar het vasteland. Eerst nog een dagje aan zee en dan waarschijnlijk richting het tropische regenwoud en de bijbehorende wilde dieren. We zien wel waar we uitkomen!

dinsdag 7 augustus 2007

Hua Hin, Chumporn & Koh Tao




Afgelopen dagen geen tijd gehad voor een verslagje. Vanuit Kanchanaburi zijn we per auto naar het station van Ratchaburi een rit van ongeveer anderhalf uur. Onderweg nog even gestopt bij de Floating Market. Op een bootje door de smalle kanalen varen en kijken/kopen wat de handelaren te bieden hebben. Daarna per trein een rit van ongeveer twee en een half uur naar Hua Hin. Op het station werden we gelijk aangesproken door een Hollander die al 45 jaar in Thailand woonde. Wij konden wel voor een schappelijk prijsje in zijn "Villa" slapen. Natuurlijk zijn we even gaan kijken; de charlatan woonde in een krot. Toch vriendelijk bedankt voor zijn aanbod en om de hoek een leuk boutique hoteletje - met alles er op en eraan - gevonden voor weinig. Daarna hebben we door de straten van Hua Hin gewandeld. Niet wat we zochten, we voelden ons net verdwaald in Benidorm. Op elke hoek werden we aangesproken of we zin hadden in een nieuw pak, een massage of noem maar op. Wel erg lekker gegeten op de pier. In een visrestaurant aan de Seafood gezeten. In de avond hebben we over de avondmarkt geslenterd en allemaal lekkere dingetjes gegeten. Hierna zijn we naar een Thai kickbox gala gegaan. Het gevecht begon met een opwarmertje, twee kleine Thaise jongetjes lieten zien wat ze allemaal konden. Hoe later het werd hoe groter en harder de boksers. De volgende ochtend per AC trein naar Chumpron vertrokken. Daar hebben we een kamer voor vier gevonden aan het strand. Heerlijk gewandeld en gezommen. 's-Avonds wederom heerlijk gegeten en gedronken aan het strand waar ze lekkere relaxed muziek draaiden. Na twee dagen zijn we per bus en catamaran naar het eiland Koh Tao vertrokken. Koh Tao is een duikerseiland en wordt wel het schildpaddeneiland genoemd. De tocht duurde anderhalf uur. Kim, Julian en ondergetekende hebben de hele boot ondergekotst. Toen we aankwamen hebben we in het drukke gedeelte van het eiland een kamer in een guesthouse gevonden. Hier blijven we 1 nacht, vandaag gaan we naar een ander slaapplaatst. Dit ligt meer afgelegen. Helaas nog geen tijd gehad om foto's te plaatsen, die volgen nog. Met ons gaat dus alles goed. Ik hoop dat thuis ook alles goed gaat en dat het wil lukken met de verzekering van het afgebrande huis. Ook nog de felicitaties voor Papa met zijn 61 ste verjaardag en Darila met haar 18de verjaardag. PS. bungalow gevonden zie foto's.

donderdag 2 augustus 2007

River Kwai




Na de drukte van Bangkok de afgelopen paar dagen genoten van Kanchanaburi. We hebben de eerste dag de brug over de river Kwai bezocht. "s-middags lekker genoten van het zwembad en in de avond op de avondmarkt lekker een kipsate gegeten. Na de avondmarkt wilden we een echte maaltijd en zijn naar het centrum gegaan. In het centrum was er geen enkel restaurant alleen straattentjes. We hebben wel een uur rondgelopen voor we wat te eten durfden te bestellen. Uiteindelijk zaten we half tam met een bord kip curry soep voor ons neus. We waren overtuigd dat we er doodziek van zouden worden. Er dreven allerlei ranzige dingen in maar uiteindelijk zijn we maar gaan eten. Het smaakte best lekker alleen de gedachte dat we er ziek van zouden worden was wat minder. Uiteindelijk hebben we natuurlijk nergens last van gehad. Vanmorgen zijn we om zes uur opgestaan en zijn met een minibus naar de Erawan waterfalls gegaan. In totaal hebben we anderhalf kilometer een berg opgewandeld/geklommen. Heerlijk gezwommen in de watervallen. Het was echt prachtig. Daarna hebben we op de rug van een olifant een ritje door de jungle gemaakt en met een raft een rivier afgestroomd. Natuurlijk zijn we een kijkje gaan nemen bij de Death railway. Hier lieten de Japanners hun gevangen de spoorlijn bouwen. Al met al was het erg leuk hier en hebben we erg mooie foto's kunnen nemen. Morgen gaan we weer reizen. We zijn van plan om naar het zuiden te gaan (strand). We zien wel waar we eindigen. Groetjes aan jullie allemaal !


dinsdag 31 juli 2007

30 juli & 31 Juli - Kanchanaburi

Vanmorgen uitgechecked van ons hotel in Bangkok. Met de taxi naar Thonburi treinstation, voor een treinrit van ruim twee uur naar Kanchanaburi. Door de week rijden er twee treinen per dag. Het zijn treinen van de derde klasse dus lekker met houten banken en zonder airco. Om twee uur 's-middags vertrok de trein. We hadden wat water ingeslagen en gingen op weg. De rit was vooral het laatste stuk erg mooi. Tijdens de rit stopte de trein bij verschillende stations. Tijdens de stops klommen mensen met drinken en etenswaar naar binnen. We hebben lekker een sate babi gegeten met wat pandan rijst. Was best wel spannend of onze tere maagjes hier wel tegen konden maar gelukkig hebben nergens last van gehad. De twee uren werden er drie en rondom de klok van half zes waren we in ons hotel gelegen aan de river Kwai aangekomen. Het is hier erg mooi. Overal jungle en het geluid van de bijbehorende vogels. We hebben 's-avond lekker Thais gegeten en zijn om een uur of elf lekker gaan slapen. De volgende morgen zijn we om een uur of zeven opgestaan en hebben wederom uitgebreid ontbeten. Na het ontbijt zijn we naar de river Kwai Bridge gewandeld. We zijn de brug overgewandeld en hebben ook een bezoek gebracht aan het Jeath war museum. Bij een marktje hebben we voor 120 bath aan Doerian gekocht en deze aan de rivier opgegeten. Na afloop hebben we lekker gezwommen, het was bloedheet. Julian en ik hebben daarom lekker besloten om in de van airconditioning voorziene Pub een uurtje gepoold. Vanavond gaan we naar het centrum van Kanchanaburi om op de plaatselijke markt onze tummies te vullen. Volgende keer weer foto's.

29 juli – Please do not touch the mother of pearl






Ondanks de air conditioning en het lekkere boxspring bed, toch nog voor elkaar gekregen om slecht te slapen.Het gezoem van de airco zorgt ervoor dat je steeds wakker wordt, maar vijf minuten zonder en je bent drijfnat. Dus geslapen met zeg maar interval. Om 9 uur opgestaan en nadat we hadden gedouched op weg naar de ontbijtzaal voor een broodje. De zaal lag op de elfde verdieping. Tot onze verassing was het aanbod niet beperkt tot een broodje. Er was volop keuze tussen verschillende gerechten ; gebakken rijst, Kankoeng in vissaus, een soort Tjap Tjoi, geroerbakt varkensvlees, congee, Engels ontbijt dus bacon and eggs maar ook vers fruit noem maar op of ze hadden het. Ruim een uur later waren we klaar om Bangkok te verkennen. Een taxi bracht ons naar de Ratchawongse Pier aan de Chao Phraya river waar we met een boottaxi voor 12 Bath per persoon naar het Wat Phra Kaew tempelcomplex bracht. Als je met de boot uitstapt kom je via steegjes die bezaaid zijn met kleine winkeltjes en eetstalletjes bij de tempel waar de gouden Boedha ligt verscholen. Samen met nog een paar (honderd) andere toeristen hebben we op ons gemak onze eerste tempel bezocht. Het lijkt een beetje op de efteling met die grote beelden en paleizen, maar is wel leuk om in het echt te hebben gezien. De voeten van de boedha waren ingelegd met mooie stukken parelmoer, er stond een bordje naast met “ do not touch the mother of pearl` erop. Na twee uren monniken en boedha’s in alle vormen en maten te hebben bekeken besloten we dat het tijd werd voor wat anders. Ondanks dat het bewolkt was, was het allemaal redelijk aangenaam. Een klein briesje bracht ons zo nu en dan verlichting. En hebben we lekker rondgewandeld in het Saranrom Park. Omdat we in de buurt van Khao San road waren besloten we ook daar even een kijkje te gaan nemen. We wandelden langs een klong (kanaal). Ondanks dat deze klong er smerig uit zag, weerhield het enkele locals er niet van om even hun potjes en pannetjes om te spoelen of zelfs even een lekker bad te nemen. Naar Khao San road in onze eerste tuctuc. En daarna heerlijk gelunchd in een Thais-Chinees Seafood restaurant. Via een soort garage werden we voor de aquariums gereden en konden we kiezen uit diverse lekkernijen. Nu weet ik dat mijn oog groter is als mijn maag en dat wil ik graag zou houden. Dus besloot ik om mij in te houden en niet teveel te bestellen. Bij voorbaat stond vast dat krab hoog op de menu lijst stond, daarom besteld ik een lekkere krab in curry-sauce. De hoofdober die ons uit de taxi had getrokken vond dit uiteraard een goede keuze en adviseerde om hierbij fried rice with prawns te nemen. Zo gezegd zo gedaan, de bediening werd vanaf dat moment door de gastheer overgelaten aan een persoon van onduidelijk sekse. Dit maakte de pret er echter in geheel niet minder om en niet veel later zaten we te smullen van het lekkers dat door haar of hem bij ons aan tafel werd geserveerd. Nog even lekker zoete mango met sticky rice toe…heerlijk!. Voordat we in het hotel waren aangekomen hebben Julian en ik eerst nog wat fruit gekocht op de markt Rambutan, Salak en Mangistan, van elk een kilo. Daarna hebben we ons omgekleed en op de tiende verdieping van het hotel bezocht. Hier ligt namelijk het zwembad. Heerlijk genieten van de zon en af en toe een duik in het zwembad. Om een uur of half zeven ging de zon onder. Het was een mooi gezicht. Daarna een lekkere douche genomen en omgekleed. Na even op internet te hebben gezeten zijn we weer op weg gegaan naar Khao San road. Het was nu flink druk en overal waren er standjes waar kooplui hun waar aanboden. We hebben nog even een Pad Thai (gebakken noedels) en een soort pannenkoek gegeten. Alles was erg lekker en werd vers op straat voor je neus bereid. Inmiddels was het tegen half elf dus zo stilletjes aan weer tijd om naar het hotel te gaan. Morgen natuurlijk eerst lekker ontbijten en daarna gaan we met de trein richting Kachanaburi – River Kwai…

zondag 29 juli 2007

28 juli – Bangkok Blues







Het nieuwe vliegveld van Bangkok genaamd Suvarnabhumi, ligt op grofweg 25 kilometer afstand van het centrum van Bangkok. Wij hadden gekozen om de Airport Express Bus te nemen. Een bus voorzien van airconditioning en lugage space. Volgens de reclame die voor deze busservice wordt gemaakt, een veilige vorm van vervoer. Om klokslag half zes vertrokken we goedgeluimd op weg naar het centrum, alwaar een familiekamer voor vier personen op ons stond te wachtten. Omdat op zaterdagochtend de snelwegen lang niet zo druk zouden zijn als op een doordeweekse dag, besloot onze chauffeur, het gaspedaal flink in te drukken. Met een snelheid van gemiddeld 120 kilometer per uur, vloog de bus over de Highway. Fly-overs zo hoog als kleine flatgebouwen werden in volle snelheid genomen. Niet alleen onze chauffeur waande zich in de voetsporen van Michael Schumacher, elke idioot met een rijbewijs maakt er een sport van om zo hard mogelijk elkaar te passeren. Kennelijk hebben de meeste Thai een rotsvast vertrouwen in Boedha en in de bijbehorende reïncarnatie. Als voordeel heeft dit gejakker wel dat we binnen een record tijd van drie kwartier , bepakt voor Soi 2 op de Sukhumvit road in hartje Bangkok stonden. Nog even een kleine wandeling naar het einde van de Soi en we waren in het eerste hotel van onze vakantie : Hotel Atlanta.
Helaas was onze kamer nog niet klaar en nadat we onze bagage apart hadden gelegd genoten we onder het genot van een vers geperste vruchtensapje (mango, papaja) van ons ontbijt. Hierna besloten we om de uurtjes tot 12 uur bij het zwembad door te brengen. Na vijf minuten bij het afbraak zwembadje – leek eerder een macrobiotische kweekvijver voor malarie muggen - te hebben gezeten, besloten we onze spullen te pakken en op zoek te gaan naar een andere slaapgelegenheid. Natuurlijk nog wel even de dame bij de receptie op de hoogte gebracht dat we de plannen hadden gewijzigd. Chinatown leek ons een leuke buurt en een taxichauffeur hadden we natuurlijk snel gevonden. Voor 80 Bath ( ong. 1,60 ) zou hij ons wel even bij het hotel brengen. Onderweg probeerde hij ons – geheel volgens de verwachting - van gedachten te doen veranderen. Hij wist wel een paar leuke hotelletjes in de buurt van Patpong night market. Patpong is een leuke buurt voor als je zin hebt in lekkere Thaise stoephoer, maar onze interesse ging even naar iets anders uit. Wij gingen daarom niet op zijn voorstellen in en belande zoals gepland in hartje Chinatown. Het hotel wat ik op internet had gezien had redelijke prijzen, echter eenmaal voor de balie van het hotel blijken deze prijzen een wassen neus. De receptioniste zag een stel vermoeide toeristen, dus de vraagprijs was driedubbel zoals ik ze op het net had gezien. Nu had ik op het internet gelezen dat afdingen bij hotels geheel gebruikelijk was. Nu om een lang verhaal kort te maken, twee minuten later stonden we weer in de bloedhitte van Bangkok. Daarom maar even van de gelegenheid gebruik makenom wat euro’s in te wisselen bij een plaatselijk wisselkantoor. De dames daar wisten wel een mooi hotel voor ons en ook nog eens voor een redelijk prijsje. Op een papiertje werd de naam van het hotel in het Thais opgeschreven, in ieder geval hadden we nu een back-up. Maar eerst even met volle bepakking door de omgeving van Yeowarat road sjokken op zoek naar een ander hotel. Zou denken ik ook niet al te moeilijk moeten zijn. Al gauw was ik door de hitte en vooral de drukte bevangen. Na tien minuten wandelen, toch maar weer een taxi aangehouden. De taxi chauffeur wilde ons wel voor 150 Baht naar het opgegeven hotel rijden. Het lag aan de andere kant van de Chao Phraya river. De slingerende rivier verdeelt Bangkok in twee delen. Na een half uur te hebben gereden door het drukke idiote verkeer kwamen we aan bij het hotel. Het lag in de buurt van het Sai Tai Southern bus terminal station. Voor een kamer voor vier personen vroeg de receptionist zonder blikken of blozen een bedrag van 100 euro. Snel ben ik weer de taxi ingesprongen en gaf de chauffeur opdracht om naar het Prince Palace hotel te rijden. Ik had dit hotel onthouden omdat ik op zoek naar een leuk hotel, van een Nederlandse travelagent een leuke aanbieding voor dit hotel gekregen. Natuurlijk wist hij wel waar dit hotel lag. De vraag was echter of er wel plek was. Geen plek zou betekenen dat we voor niets een half uur door Bangkok moesten rijden. Plots stopte de taxi chauffeur, bij een 7-eleven supermarkt en kocht daar een sim-kaart voor zijn mobiel.
Hij belde de centrale en kreeg daarna het telefoonnummer van het Prince Palace hotel. De receptioniste had gelukkig nog een kamer vrij voor een hele schappelijke prijs. Twintig minuten later stonden we met onze rugzakken in de lobby van het hotel. Na lekker een douche te hebben genomen besloten we even een dutje te gaan doen. Om half vier werden we versuft wakker en nadat we ons hadden opgefrist besloten we om Chinatown beter te gaan verkennen. De taxi haalde ons op voor de deur van het hotel en een tiental minuten later stonden we weer tussen de Chinezen. De vlucht naar Thailand had me echter zo moe gemaakt dat ik verdwaasd door de klamme en warme straten van Chinatown liep. Het was fascinerend om al die Chinezen bezig te zien met hun handeltjes. Goud verkopers, kruiden, gedroogde vis, standjes met verse Doerian, restaurants van twee verdiepingen vol kelners en koks die op grote BBQ’s krabben staan te roosteren, de stoomovens waarin de Dim-Sum mandjes worden gestoomd staan ook gewoon op straat. Daar waar ik voor gekomen was, lekker eten dus, was nu echter geen optie voor mij. Ik moest terug naar het hotel, lekker rusten en bij komen.
’s-Avonds hebben we in een van de hotel restaurants gegeten. Het was een Japans restaurant genaamd Shin Sen. Aan zo’n laag tafeltje hebben we heerlijk Sushi, Sashimi, tempura van vis en garnalen, lekkere salades en verse vruchtensappen gedronken. Na het eten zijn we naar onze kamer gegaan, lekker gedouched en daarna het licht uitgedaan. Morgen weer een nieuwe dag…




zaterdag 28 juli 2007

27 Juli : Amsterdam – Bangkok


Omdat Schiphol vandaag 171.000 reizigers te verwerken kreeg, was het vandaag de drukste dag ooit op Schiphol. Het vliegtuig waarmee we zouden vertrekken naar Thailand was van de Taiwanese luchtvaartmaatschappij EVA Air. De Boeing 747-400 Combi was het type toestel waarmee wij vandaag om 12:35 zouden vertrekken. Wegens de verwachtte drukte was er via de media een oproep gedaan om ruim op tijd aanwezig te zijn bij de incheck balie. Zo gezegd zo gedaan, Lautje en Oma Bella kwamen ons uitzwaaien en om tien uur ’s-Ochtends waren wij de douane gepasseerd. Na even de tax-free winkeltjes te hebben bekeken en nog wat te hebben gegeten en gedronken liepen wij op ons gemakje naar gate G7 waar ons vliegtuig reeds klaar stond voor vertrek. Nadat we grondig waren gecontroleerd en al onze handbagage door de scanners waren gehaald was het tijd om het vliegtuig in te stappen. Nu snappen de mensen die mij een beetje kennen dat dit voor mij een hele uitdaging moet zijn geweest. Maar goed de tickets waren reeds betaald en Thailand met al haar – culinaire – verleidingen lonkte naar mij dus voor ik wist zat ik vast , op rij 39B Economy Class , als een haring in een ton. De vriendelijke Taiwanese stewardessen deelden bij binnenkomst lekkere warme doekjes uit op jezelf even op te kunnen frissen. Een Hollands meisje een rij voor mij rook even aan het doekje keek er een beetje vreemd naar en wilde er een hapje van nemen totdat ze zag dat het opfrisdoekjes waren. De hoofd stewardesse heette ons welkom in het Chinees en daarna in het steenkolen Engels. Ook de Captain heette ons welkom en verontschuldigde zich voor de verwachtte vertraging van een uur. Inmiddels was het rondom de klok van 1 uur en nogmaals sprak de gezagvoerder ons toe. We hadden blijkbaar groen licht gekregen van de verkeerstoren en mochten vertrekken. Langzaam kwam het gevaarte in beweging, even uitparkeren, daarna een bochtje links en nog een bochtje links, even een landingsbaan oversteken, natuurlijk wel even wachten op de kist van de KLM die van links komt een klein scherp bochtje naar rechts en dan de turbo aan. Hobbel de bobbel en voor je het weet zie je de weilanden onder je geminimaliseerd worden tot een klein lapjesdeken. We vlogen nog over een meer, door flink wat wolken en weet ik niet wat er allemaal te zien was daar beneden. Voor Julian voor wie het de eerste keer was die vloog, genoot van de mooie plaatsjes. Ik was in ieder geval blij toen het vliegtuig gewoon recht vloog. Volgens de monitor moet dat ergens boven Gouda of Giethoorn zijn geweest. Al snel kwamen de stewardessen met de nodige versnaperingen. Gedurende de vlucht kregen we Chinees eten ; Rijst met beef, noedelsoep en als ontbijt gebakken rijst. De dames bleven lopen met de drankjes en waren allemaal erg vriendelijk. Af en toe ging het lampje aan en begon het toestel te schudden en voelde het net alsof het toestel enkele meters naar beneden viel. Na tien uur te hebben gevlogen hoorden we eindelijk de Captain weer. Het was 4 uur in de morgen in Bangkok , temperatuur 30 graden en de daling werd over enkele minuten ingezet. Alles werd door de stewardessen vastgezet het vliegtuig begon inmiddels flink te dalen. Binnen no time zaten we van 13.500 op 8000 foot. Langzaam maakte het toestel een bocht en zagen we Bangkok onder ons verschijnen. Onder me hoorde ik dat het landingsgestel te voorschijn was gekomen. Eindelijk raakten de wielen de grond , veel tijd om rustig uit te rollen had de kapitein denk ik niet want we stonden vrij snel met een schok stil en voor we het wisten stonden we bepakt en bezakt voor de luchthaven van Bangkok. De luchthaven was lekker koel, toen we de draaideur uitliepen , de busterminal in , sloeg de warmte toe. Het leek volgens Mo het apenverblijf in Blijdorp wel, dit vanwege de klamme hitte en bijbehorende geuren. We waren eindelijk in Bangkok.

zaterdag 2 juni 2007

Nog 2 maanden.



Over twee maanden gaan we met z'n viertjes naar Thailand.


Wat we precies gaan doen weten we nog niet, dat zien we wel als we daar zijn.


Wel ben ik van plan zo nu en dan wat reisverslagen te gaan schrijven met de bijbehorende foto's.


De tickets zijn besteld en het aftellen is begonnen.